نگاهی به فیلم روز صفر

حیرت از حرارت صد درجه درام! 

هنر هفتم، ابتدا و قبل از هر چیزی اسباب حیرت است و #سعید_ملکان، با درک دقیق و عمیق این مهم، یکی از  مهمترین فیلم‌های سال‌های اخیر سینمای ایران را آفریده است.  #روز_صفر در میانه فیلم های اغلب سرد و زیر صفر، حرارت را نزدیک به صد می رساند. 
فیلمی است که در رده آثار استراتژیک قرار می گیرد،چون درباره یکی از عملیات های پیچیده امنیتی سال های اخیر ایران است. عملیاتی که در زمان برگزاری نیز به عنوان یک قابلیت دراماتیک باشکوه شناخته شد. همه منتظر بودیم تا چه کسی سراغ به تصویر کشیدن این تعقیب و گریز آسمانی می رود و بیم آن می رفت که این سوژه سوخته شود. اما  «روز صفر» چشم ها را روشن کرد. می شد تنها به همان روزی که عبدالمالک ریگی بازداشت شد هم پرداخت و همین موضوع نیز به تنهایی یک ماجرای کامل است. اما در این فیلم بجای تمرکز روی این بخش از موضوع، میدانی گسترده تر برملا شده و تریلری سیاسی امنیتی و البته انسانی پرداخته شده است. 
«روز صفر» تقریبا همه ویژگی های یک فیلم خوب را داراست. از فیلمنامه ای پر از ماجرا، حادثه، معما و تعلیق و نقاط عطف دراماتیک، تا رویارویی قهرمان و ضد قهرمان، ضرباهنگ نفس گیر، نماهای چشم نواز و تنوع و گوناگونی لوکیشن، از بلوچستان و تهران تا برلین و پاکستان و دبی و… خلاصه، همه نماها و موقعیت های فیلم، سرشار از درام هستند. 
در این هنگامه، اتفاقی رخ می دهد و آن، ادراک حقیقت در خلال یک روایت نظامی و سیاسی است. «روز صفر» هر چند شکل و شمایلی هالیوودی دارد، اما فیلمی حقیقت گو هم هست. تقابل ریگی به عنوان ضد قهرمان و مامور امنیتی تعقیب کننده وی که تا پایان نیز معلوم نمی شود نام واقعی اش چیست، تضاد نمایندگان دو روش و منش در جهان هستی هستند. ریگی، تمثال شیطان است که همه را برای خودش می خواهد و مامور امنیتی، خودش را برای همه. این است که در سکانس دستگیری ریگی، مامور سرش رو به آسمان است و ریگی، سرافکنده. پایان فیلم، جایی که مامور امنیتی، ناشناخته و مصداق عینی «سرباز گمنام» در جمعیت محو می شود، معنایی عرفانی و معرفت شناختی دارد. او برخلاف قهرمانان هالیوودی، نه برای اثبات خود و خودنمایی، بلکه برای تحقق حق و دفاع از جبهه نیک، خویشتن را فدا می کند. به همین دلیل هم  «روز صفر» یک فیلم اصلا ملی و بومی و نمونه ای از  «سینمای مبارزه» است که شهید آوینی، هویت و مقصود سینمای ایران خوانده بود. مبارزه ای که همزمان، در باطن و ظاهر عالم برپاست و هر کس که کمتر خودش را بخواهد، پیروز این نبرد است.